نسل دوم: کارتهای هوشمند (چیپدار) با رمزنگاری و امنیت بالا وارد شدند، هرچند نیازمند تجهیزات جدید و پرهزینه بودند.
نسل سوم: پرداختهای موبایلی و آنلاین (مانند PayPal و Google Pay) باعث آزادی عمل بیشتر کاربران شدند، اما چالش امنیت و وابستگی به اینترنت داشتند.
نسل چهارم: فناوری NFC پرداخت را به سریعترین و راحتترین حالت رساند؛ تنها با نزدیک کردن کارت یا گوشی، تراکنش انجام میشود.
نسل پنجم: ظهور QR Code و SoftPOS پرداخت را بدون نیاز به کارتخوان فیزیکی ممکن ساخت؛ گوشی هوشمند کافی بود. در ایران نیز اپهایی مانند «بام» و «آپ» نمونههای موفق این نسلاند.
نسل ششم: بلاکچین، رمزارزها و هوش مصنوعی امنیت، سرعت و تمرکززدایی را به سطحی جدید رساندهاند، اما هنوز مسائلی چون قوانین و پذیرش عمومی باقی است.
نسل هفتم: با اینترنت اشیاء مالی (IoT Payment) و فینتکهای دادهمحور، دستگاهها قادرند بهصورت خودکار پرداخت انجام دهند؛ مثلاً خودروی برقی هنگام شارژ خودکار پرداخت کند.
همچنین، فینتکها با تحلیل کلاندادهها و هوش مصنوعی، پرداختها را شخصیسازی میکنند. حتی پرداخت در فضای مجازی و متاورس نیز در حال شکلگیری است. در مجموع، آینده صنعت پرداخت بر پایه ترکیب فناوریهایی چون بلاکچین، IoT و هوش مصنوعی بنا شده است؛ آیندهای که تراکنشها را سریعتر، امنتر و هوشمندتر میکند، هرچند نیازمند قوانین و زیرساختهای قوی است.